у дзяцінстве я быў камуністам ―
але, праўда, толькі часова.
зрэшты, кім я яшчэ мог вырасьці
ў ваколіцах аэрапорта.
не ўяўляю, як не зарабіў сабе
падваеньня асобы:
баба казала, што ленін добры,
бацька даводзіў, што ён казёл.
абое нічым не падмацоўвалі.
я іх паслаў да чорта.
наш дом будавалі, вядома ж, палонныя немцы
(а можа, ня немцы. і нават зусім не палонныя)
але на франтоне пакінулі
серп ды молат, і год пабудовы.
адсюль у мяне любоў да рэтра-эстэтыкі
і таталітарнай сімволікі ўвогуле.
дзяцінства запомнілася херова:
адсутнасьцю голаду і хваробаў,
парай даўно забытых сяброў,
першымі спробамі складаньня словаў
і парадаксальнай любоўю адначасова
да зорак і трактароў.
мы патроху сыходзілі вонкі з еўропы,
выводзячы стуль гарнізоны і танкі.
еўропа глядзела на нас скрозь чарнобыль
і запрашала завітваць выпадкам ―
мы карысталіся з пажаданьня.
калі б не гуманітарная дапамога з германіі,
мы б тут даўно загнуліся на хер ―
прычым і ў тэхнічным, і ў гуманітарным плане.
нам забывалі тлумачыць, хто нашыя ворагі,
мы патаналі ў палітыцы, каляфутболе ды алкаголі.
мы не жадаем нікому роляў, якія нам давялося выконваць.
нашы бацькі – ветэраны перабудовы, мы самі ― апошнія,
хто шчэ хоць штосьці помніць.
як птушкі вандроўныя на раздарожжы,
мы колеры неба спрабуем на дотык,
клеім мадэлі з паперы жоўтых абгортак ―
планеры і гелікоптэры,
і глядзім падазрона на кожнага,
хто нарадзіўся потым.