Альберт Эйнштэйн, прафесар Белдзяржуніверсітэта,
выходзячы з лабараторыі на падворак каля фантана,
запальвае цыгарэту і заляцаецца да студэнтак.
Дзяўчаты зь яго сьмяюцца: вось чорт кудлаты,
як апантаны.
Альберт ужо размаўляе амаль без акцэнту,
хоць піша канспекты лацінкай.
Нядаўна, між іншым, прасіў прэзідэнта пра пенсію.
Здавалася, што дамовіліся. Аказалася ― не зусім:
празь некалькі дзён па тым прэзідэнт застрэліўся.
Вось непрыемнасьць.
А ў Менску тым часам канец неспакойных трыццатых, у кінатэатрах аншлаг:
Альберт са студэнтамі зьбег замест лекцый на новую стужку Чапліна,
і кожны сьмяецца, як быццам ня ведае, што адбываецца па начах,
як быццам гэта сакрэт за сямю пячаткамі.
І толькі Эйнштэйну насамрэч усё абыякава, ён усьвядоміў даўно:
ці тут ці ў Берліне загінуць – хоць шанец адзіны на сто ― а ніколі ня позна.
А хтосьці абавязкова ўспомніць, а як і ня ўспомніць ― усё адно.
Сур’ёзна, якая розьніца. Усё адно.
Бо ўсё адносна.