там — цемпрашальства прабогавых прашчураў,
ўдар непісьменнага полымя
ў ночы жывот.
мы — толькі хвост пракаветнага яшчара,
знакам у бел-зямлю голую
ўрэзаны стод.
смеласьць стаць попелам — мерыва сьпеласьці.
суджанай карты кліч роднасны
з розных калод.
вуснам баліць пупавіна ўзанемасьці,
зачараванае кола свой
сьніць асярод.
нератам сноў цела вычарпне зь нівечы
жар скразьнякоў і, канаючы,
ўспомніць, што дом —
там, дзе вага апускаецца з дыбачак,
боль вышыні выдыхаючы
ў неруш абдойм.