Нас паўсюдна атачаюць тысячы нябачных зданяў.
Хто каго заўважыць першы? Хто каму душою стане?
Ходзяць разам з намі ўночы і блукаюць з намі ўранні —
І ўзаемнасці не бачаць у такім суіснаванні.
Як яны для нас, для іх мы — непарушаная тайна…
Толькі ўсё ж змярканні часам не такія, як звычайна.
А мая малая лодка каля берага застыла…
Сніць сябе вада, што лодцы — і радзіма, і магіла.
Нехта вельмі размаіты лодку гойдае, калыша —
Я ж наўкола сведчу зелень, сведчу я наўкола цішу.
А яны чапляюць лодку, снам паддаўшыся й трывозе,
Плыць адсюль далёка прагнуць, ды не ў змозе, бо — не ў змозе.
Цягне цемра ў смерць, і лёс іх — бераг, небыццём зарослы.
Ім бракуе смелай моцы, без якой не возьмеш вёслы.
Я ж хачу, каб паддалася лодка зборні спадарожнай, —
Каб крануцца хоць аднойчы іх рукі неасцярожнай.
Пераклад з польскай