Я – Напалеон!..
Забіце мяне, іначай я сьвет заваюю.
Найперш – гэты бар. У ахову сваю я
галоднага злодзея ўзяў на пасаду маршала.
З гэтага часу Сьмерць пабратацца са мною марыла.
Забіце мяне, іначай я сьвет заваюю.
Я – Напалеон!..
Ваш сьвет раздражняе, подлы.
Мяне не кранаюць ні сьлёзы, ні просьбы, ні модлы.
Ня веру турэцкім гамбітам.
Мой злодзей зрабіўся амбітным,
ён будзе гульцом, я арбітрам.
Я – Напалеон!..
Дождж, вецер і град – не нажы вы!
Бывай, рамантызм ілжывы!
Падтрымай мяне ружай, якая згубіла колер,
бо нават колер зрабіўся фальшывым.
Нават каханьне, якому скажам “ніколі!”.
Я – Напалеон!..
Галодны паяц або Імпэратар!
Вы да мяне? Чаго пажадаеце, сэр?
Тут месца або паэтам, або вар’ятам.
Дык будзем змагацца, хоць ноч цяпер,
бітва трывае – свайму Імпэратару вер!
Я – Напалеон!..
Сьвет трасецца, блізка дзень гневу.
Гэта хлусьня, не лічыце мяне крывавым,
проста я не жадаў забіваць свае мары сумневам,
я ведаю, як дрыжаць і раўнуюць да Славы,
і менавіта таму – лепей забіць мяне вам.
Я – Напалеон!..
Калі ўжо захапіў паўсьвету,
калі ўбачыў шчырыя сьлёзы,
патануў у сьлязах і ў зьнямозе,
зьнясілены плачам гэтым, –
я ня стаў руйнаваць сумневамі мэту.
Я – Напалеон!..
Прыгожай сьмерці няма.
Я памру як усе, Талстой мудрагеліў дарма.
Нават імпэратарам і паяцам
марам цяжка супраціўляцца.
Але падпаўзла зіма,
як хамелеон.
Я – Напалеон!..
Зіма памяняе ўсе песьні і колеры.
Я пацярпеў паразу? Я б не падумаў ніколі.
Зіма падманула мяне турэцкім гамбітам.
А сьпіс памерлых запоўнены ўжо, нібыта.
Цяпер, імпэратар, вяртайся назад, да нябыту!
Дзеці Адама, вядома – паяцы да скону.
Апусьціце заслону, прашу вас, заслону,
бо сорамна
Напалеону.