Генрых Гайнэ. Донна Клара

penbelarus.org · Генрых Гайнэ. Донна Клара (пер. І. Крэбс)

На змярканні ў сад выходзіць
Юная дачка алькальда.
Зыкі трубаў і літаўраў
Гучна льюцца з вокнаў замка.

“Надакучылі мне танцы
І ліслівыя прызнанні
Рыцараў, якія з сонцам
Дзень пры дні мяне раўняюць.

Стала мне зусім нясцерпна,
Як пад месяцам з’явіўся
Рыцар з лютняй, што начамі
Вабіла мяне да вокнаў.

Ён стаяў, высокі, мужны,
Вочы зоркамі блішчалі,
Тварам бледным і шляхетным
Быў ён як Святы Георгій”.

Так задумаўшыся, Клара
Апусціла позірк долу.
Раптам бачыць: перад ёю
Зноў той рыцар незнаёмы.

Рукі сплёўшы, крочаць сцежкай
І нашэптваюць прызнанні.
Іх Зефір пяшчотна лашчыць,
Казачна вітаюць ружы.

Казачна вітаюць ружы
І палаюць ад мілосці.
“О каханая, скажы мне:
Ад чаго ты чырванееш?”

“Камары скусалі, любы,
Люта іх я ненавіджу,
Для мяне яны — нібыта
Даўганосыя габрэі”.

“Што нам камары, габрэі”, —
Кажа рыцар, поўны ласкі.
Ціха з міндаля злятаюць
Тысячы пялёсткаў белых.

Тысячы пялёсткаў белых
Поўняць водарам паветра.
“О каханая, скажы мне:
Ты ўсім сэрцам мне належыш?”

“Я навек твая, каханы,
Ў тым Збавіцелем клянуся,
Што забіты быў калісьці
Подлым племенем габрэяў”.

“Што Збавіцель, што габрэі”, —
Кажа рыцар, поўны ласкі.
Светлым німбам ззяюць чыста
Белыя лілеі ў цемры.

Белыя лілеі ў цемры
Ў неба цягнуцца да зораў.
“О, каханая, скажы мне:
Ці ты шчыра мне клялася?”

“Ува мне няма падману,
Бо ў маіх грудзях ні кроплі
Ад крыві ліхога маўра
Ці нячыстага габрэя.

“Што нам маўры і габрэі”, —
Кажа рыцар, поўны ласкі,
І пад міртавыя шаты
Ён праводзіць донну Клару.

Сеткамі свае любові
Апавіў яе таемна.
Меней словаў, болей жарсці
У бясконцых пацалунках.

Салаўіны райскі пошчак
Ім гучыць вясельным гімнам.
Светлякі свае паходні
Запалілі ў зыркім танцы.

У лістоце стала ціха,
Толькі чутна, як употай
Перашэптваюцца мірты
І трымцяць цнатліва кветкі.

Раптам трубы і літаўры
Загучалі з вокнаў замка,
І збянтэжаная Клара
Вызваляецца з абдымкаў.

“Мушу я ісці, каханы,
Але ж ты перад расстаннем
Назаві імя сваё мне,
Тое, што хаваў так доўга”.

Рыцар весела смяецца,
І цалуе донне пальцы,
І цалуе лоб і вусны,
І нарэшце прамаўляе:

“Я, сеньёра, ваш каханы, —
Сын праслаўленага бацькі:
Рабі слаўнага між слаўных
Ізраэля з Сарагосы”.

пераклад з нямецкай