Глядзі, Максім, гэта Менск,
прыдушаны падушкаю аблокаў.
Глядзі, ты — помнік у цяжкім паліто.
Тут помнікі ўсе — у паліто.
Прыгледзішся: не з воўны, а з кары
дзедавых ліп,
пчаліны мех да каўняроў прышыты.
І ў кожнага па дзязе ў кішэні.
І ў кожнага пад каўняром па шыі.
Тут ценямі ўцяпляюць на зіму
сцены дамоў, расколіны і дзіркі
забіты ценямі. У музеях — паліто
і петлі. Замест вады — расол.
Заходзь, Максім, кватэрныя дамы
ў лесвіцах, бы стужкамі патронаў
абвітыя, і вокны блішчаць, як медалі.
Тут што ні дом, то бюст.
І ліфт уздымаецца, нібы ваніты.
А з мэблі — пень.
Хадзі, Максім.
Тут жыць — не паміраць ля сіняй бухты.
Сядай на пень,
ценем ўцяпляй,
паліто не здымай.