І дакладна тады, калі ты пазрываеш кветкі,
калі вып’еш да дна мёд ранішніх ліхтароў,
ён на табе паставіць засечкі й цэтлікі,
ён зробіць гэта мякка й бязмежна ветліва,
але ты адразу адчуеш, як згорнецца кроў.
Ты ведаеш: лета пляце вянкі, павуцінне – восень,
выбухае вясна, замятае сляды зіма,
перасоўваюцца палюсы, змяняюцца восі,
і нічога трывалейшага за рух і змены няма.
Але роўнядзь працятая нямым спакоем акулы
і няўхільным холадам цісне тугі непакой,
ты адчуеш, як будзе ноч завастраць скулы,
але рушыш наперад упэўненаю ракой.
І не трэба прынад, не трэба пастак і ловаў,
і ніхто сабе не належыць ужо, але
не папросіш ні літасці, ні спагады, ні мудрых словаў,
бо сама дакладна ведаеш, што далей.
Сціхнуць штормы, і нехта побач дыханне затоіць,
прыслухоўваючыся да рытмаў тваіх кастаньет,
бо ты ўжо цяпер нясеш у сабе ўсё тое,
на чым выспявае, на чым трымаецца свет.