Цьмеюць макаўкі гор,
На сьцяжынах імгла.
Што паўстала табе насупор?
Што за хмара чало спавіла?
Як віруе вада!
Як гудзе Чарамош!
Атачылася ў думках нуда
І ўсё гострыць паціху свой нож.
Нейкі быццам дакор
Дзесь гукае душу,
Быццам каня з імглы з па-над гор
Сумна квіліць і просіць дажджу.