Каханы!
Так многа вятроў у маіх пакоях,
і ўсе спадарожныя, так што чакай –
хутка буду!
Бо зрываюцца донкіхотамі вершы ў бойку
і не мне
напрарочана ўведаць разважлівасць мудрых.
Кашалоціха-сэрца
ізноў ад паветра п’янее:
з акіяннага цела высоўвае смешную пысу,
глытае свабоду,
упырсквае ў сонныя вены
і нясецца насустрач дарогам
з абдымкаў Каліпса…