Я ў начной адчуваю стыні,
як мацней сціскаецца кола…
А мяне ж разьбавалі плыні,
зыбка хмар люляла над долам.
Гэта мне нястрымныя воды
на сваіх ланжэронах неслі
бузіну; навальнічны подых
быў усмешкай мне з паднябесся.
Страшны свіст чую вечна побач —
кола востра пад горла коле…
Як і ўсім, зямля не пустэльняй
мне была, а ўрадлівым полем.
Пакідаючы дымны водар,
маладосць раставала шлейфам —
лютым сынам свайго народа
я на краі смерці сталею.
Як нажом, яшчэ да змяркання
мне святло перарэжа колам —
і разьбу я прасплю сляпую,
карабін падклаўшы пад голаў.
Папалам вастрыём расцяты,
у крыклівым падзеяў гудзе
кіну я галаву — гранатай,
час расцісне мне лапай грудзі,
бо жыццё напаўняла страхам,
а адвагаю — блізкасць згубы;
лёс твой — смерць, калі веліч справаў
неразумнай любоўю любіш.
4 снежня 1943
Пераклад з польскай