Мама сказала: “Былі на могілках – там прыбрана,
пасыпалі толькі нейкай дрэнню,
каб трава не расла”.
Я падумала: аднойчы мяне пахаваюць таксама,
рэшткі мае паспрабуюць прабіцца да свету праз цемру
ды сустрэнуцца з чымсьці непрабіўным, нібы каменне.
Калі нашчадкі мае прыйдуць мяне наведаць
(калі ў мяне будуць нашчадкі, а ў іх будзе час прыйсці),
ні кроплі маёй крыві не будзе ў гэтай высахлай глебе,
ні косткі мае, ні вантробы, ні памяць мая не здолеюць прарасці.
І той, хто праз сто год тут выпадкова пройдзе,
суніцаў не знойдзе і не пачуе траваў маіх уздых.
Ды ведаеш, мама, зараз жа усё нежывое ў модзе
і мёртвыя гучна скардзяцца на жывых.