зачыняеш дзьверы
і просіш ня топаць
усе палеглі,
а столькі недагаворана
я нахіляюся і кажу:
пенелопа,
я перастаў паліць,
ты задаволена?
ты пярэчыш, што я
не паліў і раней
і я разумею,
колькі мінула часу
ты перагледзела
тры каханьні
чацьвертае пайшло
самапасам
мы запарваем мёд
зь мятнай гарбатай
ты больш ня просіш
мяне галіцца
дыхае прыцемкам
горад цыбаты
а мне хочацца
нахіліцца
й спытаць:
пенелопа,
можа хопіць?
у іншых вунь
нараджаюцца дзеці
усё адбываецца
усё зьнікае
рухаецца
у падзеях
ты прызначаеш
спатканьні
карамельнай гарбаце
падоўгу сядзіш
на падваконьні
будуеш вежу
з цукровых квадрацікаў
глядзіш як ідуць
па ходніку
коні
і кажуць табе
ў акно:
пенелопа,
хопіць тупаць
як маленькая
вучыся хадзіць
як мы,
пенелопа,
не трымаючыся
за сьценкі