Куды?! Вачам, паэт, не вер:
Да мілай лэдзі на каўнер
Гнюсота лезе… Вось дык звер —
Даруй мне, Божа!
Але нахабнасці надмер
Не дапаможа.
Табе не будзе тут пажывы,
Шуруй адсюль, вусяк паршывы,
Кім пагарджаюць справядліва
Святы і грэшнік, —
Хай чухае жабрак вашывы
Сабе лабешнік.
Бяры свой клан, шыбуй на волю —
Да пабірахаў і да голі,
Бадзяйцеся сабе ў раздоллі,
Як каралі.
Там грэбень не кране ніколі
Твае палі.
Паўзі, паўзі з маіх вачэй
У сховы сукні найхутчэй!
Калі б твой подлы род яшчэ
У складках церся…
Дык не — ты ўселася ямчэй
На самым версе!
Шкада, не ўзяў з сабой атруты,
Бо заслужыла парашку ты.
Тады пазбыўся б я пакуты,
Забыў пра гора,
А ты б канец сустрэла люты —
І лапкі ўгору.
І ладна села б ты на бардзе,
Палезла ў чэпчык у пагардзе,
Зашылася ў які кашмар дзе
І залягла…
Але палезці на “лунардзі”…
Як ты магла?!
Не чуе погань — скок ды скок…
Ох, Джэні, адышла б ты ўбок.
У кут, у цень густы і змрок
Хавайся спорней,
Бо трапішся на язычок
Шаноўнай зборні.
Каб збоку ўбачыць мы маглі,
Кім ёсць мы, чары б уцяклі,
Пыхлівасці на ўсёй зямлі
Пазбыўся б кожны,
І мы б раптоўна зажылі
Амаль пабожна.
Пераклад са скотса