Красавік.
У красавіку яшчэ горш, чым заўжды. Я гэта ведаю. Так яно і ёсць. У красавіку прыходзяць кепскія навіны.
У красавіку сонца з неба пасылае шкодны ультрафіялет. А калі што здарыцца, ніхто не дапаможа.
Калі ніхто не дапаможа, то трэба самому нешта зрабіць.
Можна спаць. У красавіку ўвесь час хіліць у сон. Душа імкнецца хаця б часова пакінуць сваю абалонку — цела, каб, змяніўшы форму і вобраз, наведаць розныя мясціны, накіравацца ў іншы свет, адрозны ад нашага, сустрэцца з душамі памерлых. Так падчас трызненняў жывая душа адлятае на больш ці менш працяглы тэрмін і не спяшаецца вяртацца. Таму ў красавіку не варта сумнявацца ў рэальнасці сноў.
Што можа быць прыемнага ў красавіку? Тое, што вяртае да жыцця.
Ровар. Варта набыць ровар. Трэба набыць ровар на рынку ў ветлівага хлопчыка — прадаўца ровараў. Вакол яго іх шмат — вялікіх і маленькіх, «горных». Рознакаляровых.
Хлопчык запытваецца:
— Што вас цікавіць?
— Ровар для дарослай жанчыны.
— Вось два гэтыя ровары для дарослых жанчын, — вецер варушыць яго светлыя валасы.
— Чырвоны і сіні?
— Так.
— А астатнія?
— Яны не для жанчын, але калі вы хочаце…
Выбрала чырвоны.
— А як я яго адвязу дамоў?
Прадавец абяцае, што заўтра роўна а дзясятай раніцы яго калега, такі самы ветлівы хлопчык, даставіць ровар куды трэба.
— Ён прывязе гэты самы ровар? — дакранаюся да руля. — Ці такі самы але не гэты?
— Гэты самы. Зранку ён будзе ў вас.
Яшчэ раз дакранаюся. Мой ровар! Ноч ён пераначуе недзе тут на складзе, а зранку будзе ў мяне. Увечары, як сцямнее, паеду на ім уздоўж канала, на якім узімку дзеці катаюцца на каньках, — вельмі прыгожа. Прыемна і радасна назіраць за дзецьмі на каньках на блакітным лёдзе канала. А ў красавіку ад канала цягне вясновай вільгаццю, вада ў ім каламутная, дна не бачна, але з’явіліся адбіткі ўсяго, што побач. І неба.
У красавіку свеціць шкоднае сонца і з усіх бакоў дзьме здрадлівы ветрык. Паўсюдна. Нават у кватэры — ад неабачліва адчыненай форткі да вентыляцыйнага люка. Дакранаецца да сурвэткі на лядоўні, варушыць яе.
Сталае ўражанне, што нехта незразумелы і нябачны ходзіць за табой след у след. Крок за крокам. Ён не чужы, не, толькі я дакладна не ведаю, хто ён. Зашасціць, прашамаціць дзесьці за спінаю. Павернешся, а нікога няма. Адчуеш рух паветра — і быццам уздыхне нехта.
І вечаровы холад у красавіку. Такі… як ніколі. Пранізлівы. Зямля аддае зімовы холад. Усё, што пад зямлёй, адтайвае. Вецер хістае дрэвы разам з іх ценямі. Дрэвы рыпяць і стогнуць. Асабліва ўначы.
Красавік 2004 года, Мінск