Грувасткія важкія камяні ўклаліся ў дол…
I калі я прыходжу да іх,
паволі яны скранаюцца з месца
і за абсягі зьнямелых стагоддзяў
вядуць сустрэчу, і ў ёй супадае,
дзелячыся сабою, тое, што ўмее назвацца,
і што бяз назвы зусім.
Гэтак складаецца верш,
і паэту ён — перамога, а дзе перамога —
там Рым, але той, хто прыходзіць
да крайняга каменя рымскай дарогі,
сябе забірае з пройдзенага,
і нічога ня ведае ўжо нават верш аб ім.