Казуля,
за якой я бягу і якую ніяк не ўпалюю,
нарадзілася дзень у дзень са мной,
і пакуль я раблюся спрытнейшы,
яна старэе. Паляваць робіцца нецікава.
Але, абсыпаючы мёртвай сухой зямлёй,
яна ў чарговы раз ад мяне ўцякае.
Я чуў, што кажуць старэйшыя,
кажуць, мы з ёй — адно (я думаю, гэта такая казка),
яна мяне ведае як сябе і менавіта таму пазбягае пастак.
Мая ўпэўненасць — першая ластаўка
перамогі над ёй. Пад акном цэлы воз гэтых першых ластавак.
Казуля ўцякла ў правінцыю па суседстве,
дзе на ўздых пазней узыходзіць сонца.
Тут даволі забаўныя мясцовыя кланы:
яны варагуюць міжсобку, як ашалелыя зграі,
і пры тым разам недалюбліваюць Імператара.
Ніхто не перамагае — і назіраць за гэтым можна бясконца
доўга, хоць відовішча малапрыемнае.
І мой шлях самурая фатальна праз гэтае ўсё пралягае.
Я тут настолькі даўно, што
да мяне стала прыходзіць пошта.
Я тут настолькі даўно,
што лісты з дому ад маёй адзінай сталі раптоўна пачынацца з «мы»:
маўляў, мы пішам табе толькі ў надзеі
даць адпачынак падчас палявання, твой запаволіць бег,
бо, так бы мовіць, хоць ужо не чакаем, любім цябе і помнім.
Калі я казаў
«Я кахаю цябе»
і чуў у адказ
«Я кахаю цябе»,
я ніколі не забываў, што гэта — амонім.