– Я ж не паралельна, а вертыкальна,
я вельмі хацеў бы – забыць
усё, што дарэмна, усё, што адхланнем
не стане маім,
нібы
раптоўнай завеяй, пяшчотным расстаннем,
атуліць яго нябыт,
а я застануся і звонкім раннем
цябе абдыму, абы
не быць тым, хто крыўдзіць, і тым, хто раніць,
не множыць абы барацьбы.
– Няхай хтосьці іншы спявае літанні,
“у добрыя рукі бы”,
І “не ўсё роўна, хто побач стане,
лепш любы, абы не любы”.
– Хай будзе харошы.
…Хай будзе зданню,
бо я не хачу, каб – быў.