Карэньнем прагна еў сад зямлю,
пажарам белым гарэў –
і выбухнуў ягад застыглы салют:
парэчкі, вішні, агрэст.
Нас тлуміць ягад салодкі пах;
ямо, а ім не баліць –
зьляпляе пальцы, цячэ па губах
цукровая кроў Зямлі.
Далёка да восені, да пары
сабою угноіць друз;
круціся, блакітны яблык; гары,
сонца жоўты гарбуз.