Перад тым, як ты
мяне пакінеш,
выканай адну маю просьбу:
напішы для мяне верш –
у ім узгадай падрабязна
усё, што запомніў.
У ім
раскажы, як я
заганяю голкі
сабе пад пазногці
і крычу ад болю,
бо не ўмею крычаць ад
асалоды.
Раскажы, як
праз высокі ціск
з носа майго
сочыцца мова
і пэцкае твае белыя кашулі.
Раскажы, як я
кожным суботнім ранкам,
выграбаю з шафаў
шкілеты, паточаныя моллю,
але іх не меншае там.
Як я на кожнай рэчы,
што ёсць у кватэры,
надпісала нашы імёны,
бо забываюся, дзе тут – тваё,
а дзе – маё месца.
Раскажы, як я
мяняю ўспаміны
на грубы цукар,
як я, каб легчы ў ложак,
здымаю скуру,
а ты так баішся
аголенай плоці,
што ніколі са мной
не ночыш.
Напішы пра мяне верш
i крычы яго,
прачнуўшыся ад кашмараў,
глытай яго замест амфетаміну,
любі яго так, як зручна і як бяспечна.
Напішы – і мне не паказвай ніколі.
Будзь яму бацькам і
замяні яму маці.
Мне ж пакінь апошнія два радкі,
Якія
нічога,
Абсалютна нічога не значаць.