Горача. Мы стаім у невялічкім вагончыку. Сёння свята, і таму людзі ідуць адпачываць у парк – хто сем’ямі, хто па парах… Каля нашага вагончыка ўжо сабралася даволі вялікая чарга па ліманад. Мне трэба паскорыцца, каб чарга скарацілася. Дзяўчыне, маёй сённяшняй напарніцы, не перашкаджала б зрабіць тое ж самае, але я нічога не гавару, бо на ейным твары выразна напісана – “не чапай!”
Міла, здаецца так звалі маю аднадзённую напарніцу, – тыповая дзяўчына “не чапай – не дакранайся – не гавары – са – мною…” Выходзіць, ёсць такія і сярод тых, хто вырабляе ліманад у святы для пісклявых дзяцей і іх бацькоў. Я ж не вылучаюся рашучасцю, таму прыслухоўваюся да таго, што кажа мне Мілін твар. Так, мы маўчым і працягваем рабіць ліманад.
Калі засвойваеш тэхніку, дык атрымоўваецца даволі хутка. Бярэш лімон, рэжаш напалам, выціскаеш з яго сок у шклянку, пасля сыплеш туды цукар і заліваеш вадой. Трасеш гэта ўсё колькі секунд, і вось табе сапраўдны ліманад.
Менавіта гэтым мы і займаемся з Мілай у маленькім вагончыку. Цукар прыцягвае вос, яны залятаюць праз вокны, гудуць і не даюць працаваць. Міла пачынае ставіць шклянкі паверх вос, калі тыя садзяцца на стол. Я моўчкі за гэтым назіраю, гляджу на “палонных” вос, якія б’юцца лбамі ў сценкі шклянак і пры гэтым не сціхаюць ні на секунду… жжжж-ж-з-ззззз…
Невыносная гарачыня прымушае адчуваць усё разоў у дзесяць мацней, чым звычайна. Здаецца, што зараз галава разарвецца ад гэтага гулу. Я не магу больш трываць, бяру шклянкі адну за другой і выкідваю вос за вакно. Міла крычыць і спрабуе мяне спыніць, хапае за руку і ледзьве не плача:
– Ты што робіш? Ты што робііііш?? Яны ж вернуцца назад!! Яны зноў прылятуць сюды!
Чорт. Я не веру сваім вушам. Яна сапраўды думае, што зможа пералавіць усіх вос у гэтым парку. І хочацца таксама крычаць ёй, гучна як толькі можна, у самыя вушы, з усяе моцы: – Міла! ты ўсё роўна не пераловіш усіх іх! Гэта немагчыма, Міла! Іх многа! Іх нашмат больш, чым ты можаш сабе ўявіць! У цябе не хопіць шкляначак!!!
Але замест гэтага я падыходжу да яе, крэпка абдымаю і ціха-ціха шапчу:
– Міла, харошая мая, не бойся, я не дам ім цябе пакрыўдзіць.