І ўвесь сёньняшні вечар з вамі на корце — Макс Мірны.
Рукі ягоныя — золата, пот яго — ладан і сьмірна.
Прэс ягоны — тымпан, ногі яго — кіпарысы.
Водар навокал — сандал, што з чрэслаў ягоных выпарыўся.
Грудзі ягоныя — узвышшы гарналыжнага комплексу «Сілічы».
У першых радах манэжу — людзі, якіх ён вылечыў,
Вогнішчы зь іхных мыліцаў гараць у славу яму.
Позірк ягоны ваду зараджае і дасьпявае хурму.
Падача яго — кубамэтар газу ў беларускія вёскі…
…І семдзесят пяць адсоткаў нябёсных анёлаў пяюць песьні боскія,
І хірургі вяртаюць хабар, і бясплатна возяць таксісты,
І школьнікі на экскурсіях шыхтуюцца парамі, як тэнісісты,
І школьнікі са скаліёзам перастаюць сутуліцца,
І Дэвіс п’е піва з кубка проста на вуліцы,
І ўсе міс краіны спружыняць сьпінамі, нібы пантэры,
І маладыя сем’і знаходзяць у чыпсах крэдыт на кватэры,
І бэтэ трансьлюе ўручэньне Нобля ў простым этэры,
І спадарожнікі не выбухаюць больш у стратасфэры,
Калі ён выходзіць на хуткае пакрыцьцё,
Імгненны, як сьмерць, прыўкрасьнейшы за жыцьцё.