Ты сядаеш за стол
не клапоцячыся пра наступствы.
Быццам бы ракенрол
не памёр,
быццам добрая рыфма
апраўдвае ўсе напісаныя тутака глупствы,
быццам бы памяняць падфарціла
абрыдлае гіры* на крылы,
быццам зніклі з экрану
крыклівыя хары ды рылы,
быццам словы знайшліся
і склаліся ў слушны радок.
Быццам Бог напісаў у зваротным
кароткае “ок”.
Час раскідваць бутэлькі
і час іх збіраць па дварах.
Час маўчаць і заплюшчваць вочы.
Час камечыць малюнак
і спальваць чарговы свой страх…
Ты сядай, але помні:
няможна ў адную страфу
трапiць двойчы.
* Гіры – пачуццё абавязку (япон.)